Her imkân kendi içinde anlamlı ve her tecrübe kendi içinde özeldir. Ya da gerçekten öyle midir? Veya her zaman öyle midir? Sorular, sorgulamalar, flash-bellekler, uzaklara dalmalar, özlemler, devam eden dostluklar, kazanılan- geliştirilen beceriler, verilen sözler, avarelikler ve daha neler neler. Bir projenin hem kendi içinde hem de türevleri arasında nasıl sıyrılıp gönül tahtının tepesine geçebiliyor olabileceğinin canlı kanlı kanıtıydı Praha’daki proje. Hem konusu hem insanları hem doğası hem Praha’sı ile nereden nasıl başlanır anlatmaya, hangi noktalar ön plana çıkarılmalı bilemiyorum, aslında bilmek de istemiyorum ve hatta anlatmak da istemiyorum. Gel gör ki bir yazı yazmam istendi ve içimde kendime saklamak istediklerimin aleni olunması rica olundu. Güzeldi, çok güzeldi. Bence bu kadar yeter. Hem bazı yaşantılar kişiye kalmalı, paylaşmamalı değil midir? İlk defa yoga yapmanın, meditasyon denemenin, oda arkadaşları ile her arada gizli çay partileri vermelerin, Praha’yı gezerken bilmediği yolları ben biliyorum diye atlayıp arkadaşların kaybolmasına sebep olmayı nasıl anlatabilirim ki? Hele hele cinsiyet eşitliği projesinin fikir zikir uyumu açısından en verimli geçen çalışma olmasını anlatsam da inanır mısınız bilmiyorum. Tanımadığın insanlarla bir haftadan az fazla bir zaman dilimi içinde ‘tea-mate’ olmayı başarmayı anlatsam da anlayamazsınız. Deneyimlemeniz lazım. Hele aç kalacam korkusu ile başkasının hakkı olan yemeklere göz dikmeyi, gizli gizli üçüncü tabağı yerken proje koordinatörü tarafından basılmanın eğlencesi asla anlatılamaz. Denemek lazım yani. Yaşadıklarım ve daha fazlasını görebilmek, Yaşayabilmek, Tadabilmek, Keyif alabilmek için. Ya da keşke dememek için. Kadriye Aysel Fidan